ยาแก้แพ้

ยากลุ่มดั้งเดิม เช่น คลอเฟนิรามีน (chlorpheniramine), บรอมเฟนิรามีน (brompheniramine) , ไดเฟนไฮดรามีน (diphenhydramine), ไดเมนไฮดริเนต (dimenhydrinate), ไฮดรอไซซีน (hydroxyzine), ทริโปรลิดีน (triprolidine) เป็นต้น ออกฤทธิ์ยับยั้งการทำงานของฮิสตามีนและยับยั้งการทำงานของสารสื่อประสาทอะเซทิลโคลีน (anticholinergic) ที่ทำให้ต่อมภายในโพรงจมูกหลั่งน้ำมูก ทำให้น้ำมูกลดลงจึงสามารถใช้บรรเทาอาการน้ำมูกไหลจากทั้งสาเหตุไข้หวัดและอาการแพ้ได้ ยาในกลุ่มนี้สามารถผ่านเข้าสู่สมองไปกดระบบประสาท ทำให้เกิดผลข้างเคียงที่สำคัญ คือมีอาการง่วงซึม และอาจพบอาการข้างเคียงอื่นๆ ได้อีก เช่น ปากแห้ง คอแห้ง ตาพร่า ท้องผูก ปัสสาวะคั่ง ยากลุ่มที่ไม่ทำให้ง่วงนอน เช่น เฟโซเฟนาดีน (fexofenadine), ลอราทาดีน (loratadine), เซทิริซีน (cetirizine), เลโวเซทิริซีน (levocetirizine) เป็นต้น ออกฤทธิ์ยับยั้งการทำงานของฮิสตามีนโดยไม่ยับยั้งการทำงานของสารสื่อประสาทอะเซทิลโคลีน ทำให้ใช้บรรเทาอาการน้ำมูกไหลจากภูมิแพ้ได้ดี และพบว่ามีผลข้างเคียงต่ำกว่ากลุ่มดั้งเดิม อันได้แก่ อาการปากแห้ง คอแห้ง ตาพร่า ท้องผูก และปัสสาวะคั่ง รวมทั้งยาในกลุ่มนี้สามารถผ่านเข้าสู่สมองได้น้อยกว่าจึงทำให้เกิดผลข้างเคียงง่วงซึมได้น้อยกว่าอีกด้วย สรุปคือ การเลือกใช้ยาลดน้ำมูกจะต้องพิจาณาถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดอาการน้ำมูกไหล ประกอบกับประสิทธิภาพของยาและความปลอดภัยของผู้ป่วย

ไข้หวัดใหญ่ เป็นการติดเชื้อ Influenza virus เป็นการติดเชื้อระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก คอ หลอดลมและปอด เชื้ออาจจะลุกลามเข้าปอดทำให้เกิดปอดบวม ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ปวดศรีษะ ปวดตามตัวปวดกล้ามเนื้อมาก จะพบมากทุกอายุโดยเฉพาะในเด็กจะพบมากเป็นพิเศษ แต่อัตราการเสียชีวิตมักจะพบมากในผู้ที่มีอายุมากกว่า 60 ปีหรือผู้ที่มีโรคประจำตัว เช่น โรคหัวใจ โรคปอด โรคตับ โรคไต เป็นต้น การฉีดวัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่เป็นวิธีที่ได้ผลดีที่สุด สามารถลดอัตราการติดเชื้อ ลดอัตราการนอนโรงพยาบาล ลดโรคแทรกซ้อน ลดการหยุดงานหรือหยุดเรียน ไข้หวัดธรรมดา  เป็นการติดเชื้อไวรัสผู้ป่วยจะมีอาการน้ำมูกไหล ไข้จะไม่สูงมาก เชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ แบ่งออกเป็น 4 สายพันธุ์ คือ Influenza A, B, C และ D ซึ่งสายพันธุ์ A และ B เป็นสายพันธุ์ที่ทำให้เกิดการระบาดในท้องถิ่น ตามฤดูกาล เชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ สามารถเกิดขึ้นได้ผ่านการติดต่อระหว่างสัตว์ หรือการกลายพันธุ์ในระหว่างกระบวนการจำลองรหัสพันธุกรรมของไวรัสตัวใหม่ โดยหากไม่ได้รับการรักษาในระยะเวลาที่เหมาะสม ไข้หวัดใหญ่อาจนำไปสู่โรคปอดบวม, หลอดลมอักเสบ, ไซนัสอักเสบ,ต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาล หรืออาจถึงแก่ชีวิตได้ อีกทั้งยังสามารถทำให้เกิดปัญหาทางสุขภาพในระยะยาว เช่น หอบหืด หรือ ภาวะหัวใจล้มเหลวได้ ไข้หวัดใหญ่ติดต่ออย่างไร เชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ติดต่อจากคนสู่คน ผ่านการกระจายของเชื้อผ่านสารคัดหลั่ง ที่ผู้ป่วยไอ หรือ จามออกมา การแพร่กระจายในบางครั้ง อาจเกิดจากการสัมผัสโดยตรงกับผู้ที่ติดเชื้อไวรัส หรือสัมผัสพื้นผิวที่มีการปนเปื้อนของเชื้อ1

ผู้ป่วยโรคไข้หวัดใหญ่สามารถแพร่กระจายเชื้อไวรัสได้มากที่สุุดในช่วง 3-4 วันแรกที่มีอาการป่วย แต่ในบางคนสามารถแพร่เชื้อ ได้ก่อนที่จะมีอาการแสดงและคงอยู่นานถึง 7 วัน นอกจากนี้ในผู้ป่วยเด็กบางคนและคนทีมีภูมิคุ้มกันต่ำจะมีช่วงระยะเวลาของการแพร่เชื้อที่ยาวนานกว่า ใครบ้างที่มีผลกระทบจากไข้หวัดใหญ่ ทุกคนสามารถได้รับผลกระทบจากไข้หวัดใหญ่ แต่ในคนบางกลุ่มจะมีความเสี่ยงที่สูงกว่า กลุ่มความเสี่ยงสูงนี้ประกอบด้วย

• หญิงตั้งครรภ์
• เด็ก อายุน้อยกว่า 5 ขวบ
• ผู้สูงอายุ ตั้งแต่ 65 ปี ขึ้นไป
• ผู้ป่วยโรคเรื้อรัง เช่น โรคทางเดินหายใจ เช่น หอบหืด, โรคหัวใจเรื้อรัง, โรคไต, ตับเรื้อรัง
• ผู้ป่วยที่มีภูมิคุ้มกันต่ำที่เกิดจาก โรคหรือยา เช่น ผู้ป่วยติดเชื้อ HIV หรือผู้ป่วยที่ใช้ยา steroids
• บุคลากรทางการแพทย์ที่มีโอกาสพบปะกับผู้ป่วย

อาการแสดงของไข้หวัดใหญ่

• อาการคลื่นไส้อาเจียน และท้องเสีย 
• ไข้สูงอย่างรวดเร็ว เกิดขึ้นภายใน 24 ชั่วโมงหลังติดเชื้อ
•  การติดเชื้อ สามารถทำให้เกิดอาการเล็กน้อยไปจนถึงรุนแรง และอาจรุนแรงถึงชีวิตได้ในผู้ป่วยบางราย เช่น เกิดโรคแทรกซ้อน คือปอดบวม 
• อาการแทรกซ้อนที่เกิดจากการติดเชื้อสามารถทำให้เกิดภาวะล้มเหลวของเนื้อเยื่อและอวัยวะ เช่น ระบบสมอง, ระบบหัวใจและกล้ามเนื้อ

จัดการไข้หวัดใหญ่อย่างไร การจัดการกับไข้หวัดใหญ่ มี 2 ประเภท คือ

1. การป้องกันด้วยการฉีดวัคซีนก่อนการติดเชื้อ 
2. การรักษาด้วยการใช้ยาฆ่าเชื้อไวรัสหลังจากมีการติดเชื้อไข้หวัดใหญ่แล้ว